Οικία, συμβολή οδών Κάνιγγος, Ακτής Παύλου Κουντουριώτου 15 και Ουϊλσωνος, Πειραιάς, Αττική

Χρονολόγηση



Τύπος χώρου / μνημείου: Έπαυλη
Τεκμηρίωση: Στην συμβολή των οδών Κάνιγγος, Ακτής Παύλου Κουντουριώτου 15 και Ουίλσωνος βρίσκεται μεγαλοαστική κατοικία των αρχών του 20ου αιώνα, η οποία κοσμεί το παραλιακό μέτωπο της Καστέλλας Το κτίσμα φαίνεται πως έχει ανεγερθεί σε δύο χρονικές φάσεις (αρχική οικοδομή περί το 1908 και κατ’ επέκταση προσθήκη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Το αρχικό τριώροφο κτίριο (κτίσμα Α), νεοκλασικής μορφολογίας ανήκει στην πρώτη οικοδομική φάση ενώ η διώροφη κατ’ επέκταση προσθήκη (κτίσμα Β) στα βορειοδυτικά, αποδίδεται σε κάποια από τις μεταγενέστερες φάσεις. Το αρχικό κτήριο αποτελείται από ένα συμπαγή, ορθογωνικής κάτοψης όγκο (κυρίως σώμα) κατά μήκος της νοτιοανατολικής πλευράς του οποίου εκτείνεται πτέρυγα με εναλλασσόμενους κατά στάθμες, κλειστούς και ανοιχτούς, στεγασμένους ή μη, χώρους και ιδιαίτερης μορφής κεντρική ημικυκλική προεξοχή. Η διαμόρφωση αυτή στοχεύει στην διαφοροποίηση της κυρίας όψης από τις υπόλοιπες και την απόδοση μνημειακότητας στο σύνολο. Στο ισόγειο του αρχικού κτίσματος Α, συγκεντρώνονται οι βοηθητικές χρήσεις (πλυσταριό, αποθήκες, δωμάτια υπηρεσίας, χώροι διημέρευσης του προσωπικού). Στον Α΄ όροφο από τον οποίο πραγματοποιείται και η είσοδος στην κατοικία, στεγάζονταν οι χώροι υποδοχής και διημέρευσης. Οι χώροι διανομής (διάδρομος, χώρος κλιμακοστασίου, προθάλαμοι) καλύπτουν μεγάλη έκταση και αναπτύσσονται σε κάτοψη σχήματος Τ, περιμετρικά των οποίων διατάσσονται τα ευμεγέθη δωμάτια. Στη νοτιοδυτική πτέρυγα το κεντρικό τμήμα αποδίδεται στους εσωτερικούς χώρους της κατοικίας και η προεξοχή διαμορφώνεται με κίονες και παράθυρα στα μεταξύ αυτών διαστήματα, ως πεντάπλευρος λιακός, ο οποίος πλαισιώνεται από πλευρικούς στεγασμένους εξώστες, προσπελάσιμους από τα ακραία δωμάτια. Το κλιμακοστάσιο κατασκευασμένο από οπλισμένο σκυρόδεμα και με συμπαγές στηθαίο, είναι σαφώς νεώτερο σε αντικατάσταση του αρχικού που θα ήταν το δίχως άλλο ξύλινο, του οποίου όμως η θέση διατηρείται η ίδια. Στον Β΄ όροφο συγκεντρώνονται οι χώροι των υπνοδωματίων. Το κλιμακοστάσιο καταλήγει σε έναν κεντρικό προθάλαμο περιμετρικά του οποίου διατάσσονται σε σχήμα Π τα δωμάτια. Εκατέρωθεν των βαθμιδοφόρων του κλιμακοστασίου διαμορφώνονται μικρής κλίμακας προθάλαμοι για την πρόσβαση των χώρων υγιεινής και των δωματίων της βορειοδυτικής πτέρυγας. Το κεντρικό τμήμα της νοτιοανατολικής πτέρυγας ενοποιείται με το χώρο του εν επαφή δωματίου, δημιουργώντας προεξοχή του όγκου ως προς το κύριο σώμα του αρχικού κτιρίου, ενώ τα εναπομείναντα, ημικυκλικό και πλευρικά, τμήματα χρησιμοποιούνται ως εξώστες των δωματίων. Ως εξώστης στη στάθμη αυτή χρησιμοποιείται και το πρόστυλο της εισόδου. Στον όγκο κυριαρχεί ο κυβικός συμπαγής χαρακτήρας του κυρίως σώματος του κτιρίου, που παρά τη χρήση ρυθμολογικών στοιχείων, υποδηλώνεται από την επικράτηση των αδιάσπαστων επιφανειών στη διάρθρωση των τριών εκ των τεσσάρων όψεων του, πλην της νοτιοδυτικής όψης (επί της οδού Κάνιγγος), όπου το προστώο με τους δωρικούς κίονες και το μαρμάρινο κλιμακοστάσιο τονίζουν το χώρο της εισόδου. Στα ρυθμολογικά στοιχεία επισημαίνεται η πλαστική πλαισίωση των ανοιγμάτων των ορόφων από τραβηχτά κονιάματα. Τα πλαίσια, φαρδέως μετώπου με βαθμιδωτή περιμετρική ταινία, παρουσιάζουν τοπικά διεύρυνση στο υπέρθυρο και αυτά του Α΄ ορόφου εδράζονται οπτικά στον υποκείμενο κοσμήτη, ενώ του Β΄ ορόφου στην κύρια όψη (νοτιοανατολική) δεν φέρουν πλαισίωση, πλην του κεντρικού που επιστέφεται με γείσο και κανόνα των οδόντων. Στη στέψη του κτιρίου διαμορφώνεται ζωφόρος, προεξέχον γείσο με κοιλόκυρτες διατομές και χαμηλό υπερκείμενο στηθαίο. Οι γωνίες του κτίσματος τονίζονται με την εφαρμογή λεπτού αρμολογήματος πάνω στο επίπεδο κονίαμα σε απομίμηση του ισόδομου συστήματος δόμησης, ενώ οι οριζόντιες σκωτίες επεκτείνονται και στον υπόλοιπο κορμό του κτιρίου. Αρχικά το κτίσμα απετέλεσε την έπαυλη ενός προφανώς εύπορου ιδιοκτήτη, ενώ μεταγενέστερα, (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) στεγάσθηκε αρχικά κλινική και στη συνέχεια ιδιωτικό σχολείο, τα Εκπαιδευτήρια Μπαχλιτζανάκη. Σήμερα το κτήριο δεν χρησιμοποιείται πια.

Χρονολόγηση



Τύπος χώρου / μνημείου: Νοσοκομείο
Τεκμηρίωση: Στην συμβολή των οδών Κάνιγγος, Ακτής Παύλου Κουντουριώτου 15 και Ουίλσωνος βρίσκεται μεγαλοαστική κατοικία των αρχών του 20ου αιώνα, η οποία κοσμεί το παραλιακό μέτωπο της Καστέλλας Το κτίσμα φαίνεται πως έχει ανεγερθεί σε δύο χρονικές φάσεις (αρχική οικοδομή περί το 1908 και κατ’ επέκταση προσθήκη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Το αρχικό τριώροφο κτίριο (κτίσμα Α), νεοκλασικής μορφολογίας ανήκει στην πρώτη οικοδομική φάση ενώ η διώροφη κατ’ επέκταση προσθήκη (κτίσμα Β) στα βορειοδυτικά, αποδίδεται σε κάποια από τις μεταγενέστερες φάσεις. Το αρχικό κτήριο αποτελείται από ένα συμπαγή, ορθογωνικής κάτοψης όγκο (κυρίως σώμα) κατά μήκος της νοτιοανατολικής πλευράς του οποίου εκτείνεται πτέρυγα με εναλλασσόμενους κατά στάθμες, κλειστούς και ανοιχτούς, στεγασμένους ή μη, χώρους και ιδιαίτερης μορφής κεντρική ημικυκλική προεξοχή. Η διαμόρφωση αυτή στοχεύει στην διαφοροποίηση της κυρίας όψης από τις υπόλοιπες και την απόδοση μνημειακότητας στο σύνολο. Στο ισόγειο του αρχικού κτίσματος Α, συγκεντρώνονται οι βοηθητικές χρήσεις (πλυσταριό, αποθήκες, δωμάτια υπηρεσίας, χώροι διημέρευσης του προσωπικού). Στον Α΄ όροφο από τον οποίο πραγματοποιείται και η είσοδος στην κατοικία, στεγάζονταν οι χώροι υποδοχής και διημέρευσης. Οι χώροι διανομής (διάδρομος, χώρος κλιμακοστασίου, προθάλαμοι) καλύπτουν μεγάλη έκταση και αναπτύσσονται σε κάτοψη σχήματος Τ, περιμετρικά των οποίων διατάσσονται τα ευμεγέθη δωμάτια. Στη νοτιοδυτική πτέρυγα το κεντρικό τμήμα αποδίδεται στους εσωτερικούς χώρους της κατοικίας και η προεξοχή διαμορφώνεται με κίονες και παράθυρα στα μεταξύ αυτών διαστήματα, ως πεντάπλευρος λιακός, ο οποίος πλαισιώνεται από πλευρικούς στεγασμένους εξώστες, προσπελάσιμους από τα ακραία δωμάτια. Το κλιμακοστάσιο κατασκευασμένο από οπλισμένο σκυρόδεμα και με συμπαγές στηθαίο, είναι σαφώς νεώτερο σε αντικατάσταση του αρχικού που θα ήταν το δίχως άλλο ξύλινο, του οποίου όμως η θέση διατηρείται η ίδια. Στον Β΄ όροφο συγκεντρώνονται οι χώροι των υπνοδωματίων. Το κλιμακοστάσιο καταλήγει σε έναν κεντρικό προθάλαμο περιμετρικά του οποίου διατάσσονται σε σχήμα Π τα δωμάτια. Εκατέρωθεν των βαθμιδοφόρων του κλιμακοστασίου διαμορφώνονται μικρής κλίμακας προθάλαμοι για την πρόσβαση των χώρων υγιεινής και των δωματίων της βορειοδυτικής πτέρυγας. Το κεντρικό τμήμα της νοτιοανατολικής πτέρυγας ενοποιείται με το χώρο του εν επαφή δωματίου, δημιουργώντας προεξοχή του όγκου ως προς το κύριο σώμα του αρχικού κτιρίου, ενώ τα εναπομείναντα, ημικυκλικό και πλευρικά, τμήματα χρησιμοποιούνται ως εξώστες των δωματίων. Ως εξώστης στη στάθμη αυτή χρησιμοποιείται και το πρόστυλο της εισόδου. Στον όγκο κυριαρχεί ο κυβικός συμπαγής χαρακτήρας του κυρίως σώματος του κτιρίου, που παρά τη χρήση ρυθμολογικών στοιχείων, υποδηλώνεται από την επικράτηση των αδιάσπαστων επιφανειών στη διάρθρωση των τριών εκ των τεσσάρων όψεων του, πλην της νοτιοδυτικής όψης (επί της οδού Κάνιγγος), όπου το προστώο με τους δωρικούς κίονες και το μαρμάρινο κλιμακοστάσιο τονίζουν το χώρο της εισόδου. Στα ρυθμολογικά στοιχεία επισημαίνεται η πλαστική πλαισίωση των ανοιγμάτων των ορόφων από τραβηχτά κονιάματα. Τα πλαίσια, φαρδέως μετώπου με βαθμιδωτή περιμετρική ταινία, παρουσιάζουν τοπικά διεύρυνση στο υπέρθυρο και αυτά του Α΄ ορόφου εδράζονται οπτικά στον υποκείμενο κοσμήτη, ενώ του Β΄ ορόφου στην κύρια όψη (νοτιοανατολική) δεν φέρουν πλαισίωση, πλην του κεντρικού που επιστέφεται με γείσο και κανόνα των οδόντων. Στη στέψη του κτιρίου διαμορφώνεται ζωφόρος, προεξέχον γείσο με κοιλόκυρτες διατομές και χαμηλό υπερκείμενο στηθαίο. Οι γωνίες του κτίσματος τονίζονται με την εφαρμογή λεπτού αρμολογήματος πάνω στο επίπεδο κονίαμα σε απομίμηση του ισόδομου συστήματος δόμησης, ενώ οι οριζόντιες σκοτίες επεκτείνονται και στον υπόλοιπο κορμό του κτιρίου. Αρχικά το κτίσμα απετέλεσε την έπαυλη ενός προφανώς εύπορου ιδιοκτήτη, ενώ μεταγενέστερα, (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) στεγάσθηκε αρχικά κλινική και στη συνέχεια ιδιωτικό σχολείο, τα Εκπαιδευτήρια Μπαχλιτζανάκη. Σήμερα το κτήριο δεν χρησιμοποιείται πια.

Χρονολόγηση



Τύπος χώρου / μνημείου: Σχολείο
Τεκμηρίωση: Στην συμβολή των οδών Κάνιγγος, Ακτής Παύλου Κουντουριώτου 15 και Ουίλσωνος βρίσκεται μεγαλοαστική κατοικία των αρχών του 20ου αιώνα, η οποία κοσμεί το παραλιακό μέτωπο της Καστέλλας Το κτίσμα φαίνεται πως έχει ανεγερθεί σε δύο χρονικές φάσεις (αρχική οικοδομή περί το 1908 και κατ’ επέκταση προσθήκη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Το αρχικό τριώροφο κτίριο (κτίσμα Α), νεοκλασικής μορφολογίας ανήκει στην πρώτη οικοδομική φάση ενώ η διώροφη κατ’ επέκταση προσθήκη (κτίσμα Β) στα βορειοδυτικά, αποδίδεται σε κάποια από τις μεταγενέστερες φάσεις. Το αρχικό κτήριο αποτελείται από ένα συμπαγή, ορθογωνικής κάτοψης όγκο (κυρίως σώμα) κατά μήκος της νοτιοανατολικής πλευράς του οποίου εκτείνεται πτέρυγα με εναλλασσόμενους κατά στάθμες, κλειστούς και ανοιχτούς, στεγασμένους ή μη, χώρους και ιδιαίτερης μορφής κεντρική ημικυκλική προεξοχή. Η διαμόρφωση αυτή στοχεύει στην διαφοροποίηση της κυρίας όψης από τις υπόλοιπες και την απόδοση μνημειακότητας στο σύνολο. Στο ισόγειο του αρχικού κτίσματος Α, συγκεντρώνονται οι βοηθητικές χρήσεις (πλυσταριό, αποθήκες, δωμάτια υπηρεσίας, χώροι διημέρευσης του προσωπικού). Στον Α΄ όροφο από τον οποίο πραγματοποιείται και η είσοδος στην κατοικία, στεγάζονταν οι χώροι υποδοχής και διημέρευσης. Οι χώροι διανομής (διάδρομος, χώρος κλιμακοστασίου, προθάλαμοι) καλύπτουν μεγάλη έκταση και αναπτύσσονται σε κάτοψη σχήματος Τ, περιμετρικά των οποίων διατάσσονται τα ευμεγέθη δωμάτια. Στη νοτιοδυτική πτέρυγα το κεντρικό τμήμα αποδίδεται στους εσωτερικούς χώρους της κατοικίας και η προεξοχή διαμορφώνεται με κίονες και παράθυρα στα μεταξύ αυτών διαστήματα, ως πεντάπλευρος λιακός, ο οποίος πλαισιώνεται από πλευρικούς στεγασμένους εξώστες, προσπελάσιμους από τα ακραία δωμάτια. Το κλιμακοστάσιο κατασκευασμένο από οπλισμένο σκυρόδεμα και με συμπαγές στηθαίο, είναι σαφώς νεώτερο σε αντικατάσταση του αρχικού που θα ήταν το δίχως άλλο ξύλινο, του οποίου όμως η θέση διατηρείται η ίδια. Στον Β΄ όροφο συγκεντρώνονται οι χώροι των υπνοδωματίων. Το κλιμακοστάσιο καταλήγει σε έναν κεντρικό προθάλαμο περιμετρικά του οποίου διατάσσονται σε σχήμα Π τα δωμάτια. Εκατέρωθεν των βαθμιδοφόρων του κλιμακοστασίου διαμορφώνονται μικρής κλίμακας προθάλαμοι για την πρόσβαση των χώρων υγιεινής και των δωματίων της βορειοδυτικής πτέρυγας. Το κεντρικό τμήμα της νοτιοανατολικής πτέρυγας ενοποιείται με το χώρο του εν επαφή δωματίου, δημιουργώντας προεξοχή του όγκου ως προς το κύριο σώμα του αρχικού κτιρίου, ενώ τα εναπομείναντα, ημικυκλικό και πλευρικά, τμήματα χρησιμοποιούνται ως εξώστες των δωματίων. Ως εξώστης στη στάθμη αυτή χρησιμοποιείται και το πρόστυλο της εισόδου. Στον όγκο κυριαρχεί ο κυβικός συμπαγής χαρακτήρας του κυρίως σώματος του κτιρίου, που παρά τη χρήση ρυθμολογικών στοιχείων, υποδηλώνεται από την επικράτηση των αδιάσπαστων επιφανειών στη διάρθρωση των τριών εκ των τεσσάρων όψεων του, πλην της νοτιοδυτικής όψης (επί της οδού Κάνιγγος), όπου το προστώο με τους δωρικούς κίονες και το μαρμάρινο κλιμακοστάσιο τονίζουν το χώρο της εισόδου. Στα ρυθμολογικά στοιχεία επισημαίνεται η πλαστική πλαισίωση των ανοιγμάτων των ορόφων από τραβηχτά κονιάματα. Τα πλαίσια, φαρδέως μετώπου με βαθμιδωτή περιμετρική ταινία, παρουσιάζουν τοπικά διεύρυνση στο υπέρθυρο και αυτά του Α΄ ορόφου εδράζονται οπτικά στον υποκείμενο κοσμήτη, ενώ του Β΄ ορόφου στην κύρια όψη (νοτιοανατολική) δεν φέρουν πλαισίωση, πλην του κεντρικού που επιστέφεται με γείσο και κανόνα των οδόντων. Στη στέψη του κτιρίου διαμορφώνεται ζωφόρος, προεξέχον γείσο με κοιλόκυρτες διατομές και χαμηλό υπερκείμενο στηθαίο. Οι γωνίες του κτίσματος τονίζονται με την εφαρμογή λεπτού αρμολογήματος πάνω στο επίπεδο κονίαμα σε απομίμηση του ισόδομου συστήματος δόμησης, ενώ οι οριζόντιες σκοτίες επεκτείνονται και στον υπόλοιπο κορμό του κτιρίου. Αρχικά το κτίσμα απετέλεσε την έπαυλη ενός προφανώς εύπορου ιδιοκτήτη, ενώ μεταγενέστερα, (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) στεγάσθηκε αρχικά κλινική και στη συνέχεια ιδιωτικό σχολείο, τα Εκπαιδευτήρια Μπαχλιτζανάκη. Σήμερα το κτήριο δεν χρησιμοποιείται πια.